ഗൾഫ് പണവും, ഇടതുപക്ഷവും ശബരിമലയിലെ അയ്യപ്പനും പിന്നേ സാംസ്കാരിക മേൽക്കോയ്മയും

കേരളത്തിലാരുടെയും ശ്രദ്ധയിൽ പെടാതെ ഒരു പരിവർത്തനം നടക്കുന്നുണ്ട്- അമ്പലങ്ങളിലെ ദൈവ മാറ്റം. കേരളത്തിലെന്നും ദൈവങ്ങളുടെ ചരിത്രം വിചിത്രമാണ്. ഓരോ കാലഘട്ടങ്ങളിലും തനതു സമൂഹങ്ങളുടെ ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങളുടെ പ്രാധാന്ന്യങ്ങൾക്കനുശ്രുതമായി മാറ്റി മറിക്കപ്പെട്ട ഒരു ചരിത്രമാണ് ദൈവങ്ങൾക്കുള്ളത്. നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കപ്പുറത്തെ ചരിത്രം ചരിത്രകാരന്മാർക്കു വിട്ടുകൊടുത്ത്  കഴിഞ്ഞ പത്തുനാല്പതു കൊല്ലത്തെ ചരിത്രമെടുത്താൽ തന്നെ ഈ വ്യതിയാനങ്ങൾ തിരിച്ചറിയാവുന്നതാണ് .   പൊതുവെ കേരളത്തിലെ ദൈവങ്ങളെ  മൂന്നായി  ആയി തരാം തിരിക്കാം
൧. വൈദീക പാരമ്പര്യമുള്ളവ.
൨ താന്ത്രിക പാരമ്പര്യമുള്ളവ
൩. ഗോത്ര സംസ്കാര പാരമ്പര്യമുള്ളവ

ഇവയിൽ ആദ്യകൂട്ടത്തിൽ   പൊതുവെ ശൈവ കുടുംബത്തിലെ ദൈവങ്ങളെയും , വൈഷ്ണവ കുലത്തിലെ ദൈവങ്ങളെയും , രാമായണ കുടുംബത്തിലെ ദൈവങ്ങളെയും, യജ്ഞ സംസ്കാര കുടുംബത്തിലെ ദൈവങ്ങളെയും   ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.  യജ്ഞ കുടുംബത്തിലെ ദൈവങ്ങൾ ഇന്ന് പൊതുവെ അമ്പലങ്ങളിൽ കാണാറില്ല.  അവരധികവും  വൈദീക പാരമ്പര്യ കുടുംബ സ്വത്തുക്കളായി  തീർന്നിരിക്കുന്നു.  രണ്ടാമത്തെ കൂട്ടത്തിൽ ആദ്യ കൂട്ടത്തിലെ ദൈവങ്ങളും, ഗോത്ര സംസ്കാരത്തിൽനിന്നും പരിവർത്തനം ചെയ്തെടുത്ത പോഷക ദൈവങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന  ദേവി കുടുംബത്തിലെ ദൈവങ്ങളും, സർപ്പകാവുകളും, ബ്രഹ്മരക്ഷസ്സ് പോലെ പ്രേത പിശാചുക്കളും, അയ്യപ്പനെ പോലെ അധികമൊന്നും ചരിത്രമില്ലാത്ത ദൈവങ്ങളും ഉൾപ്പെടുത്തി അമ്പലങ്ങളിൽ ആരാധിക്കപ്പെടുന്നു . എന്നാൽ ഗോത്ര സംസ്കാര  പ്രേത, പിശാച് , തെയ്യം , സർപ്പം തുടങ്ങിയ ദൈവങ്ങൾ വൈദീക പാരമ്പര്യങ്ങളിൽ നിന്നുമകന്നു കാവുകളിലും, വയലുകളിലും, കുടുംബങ്ങളിലും തനതു സംസ്കാരത്തിന്റെ ആരാധന സമ്പ്രദായങ്ങൾക്കനുശ്രുതമായി കെട്ടിയാടപ്പെടുന്നു.

എന്നാൽ ഗൾഫ് പണം കേരളത്തിൽ കൊണ്ടുവന്ന സമത്വധിഷ്ഠിത സാമൂഹിക പരിവർത്തനം കേരളത്തിലെ ഗ്രാമങ്ങളെ ഒട്ടൊന്നുമല്ല മാറ്റി മറച്ചത്.  കേരളത്തിൽ എഴുപതുകൾ വരെ നീണ്ടു നിന്ന ബൂർഷ്വാ ജാതി വ്യവസ്ഥാധിഷ്ഠിത  സാമ്പത്തീക സാമൂഹ്യഘടനയെ മറികടന്നു ഗൾഫ് പണം ഒരു സമത്വധിഷ്ഠിത  സന്പത്ഘടന പടുത്തുയർത്തിയപ്പോൾ ഏറ്റവും അധികം മാറ്റപ്പെട്ടതും മുകളിൽ പറഞ്ഞ ആരാധനാ സന്പ്രദായങ്ങൾ ആയിരുന്നു. ശക്തരെ അനുകരിക്കുകയോ , ആശ്രയിക്കുകയോ ചെയ്യുക എന്ന ജൈവീക -പരിണാമ  പ്രക്രിയയുടെ പ്രതിഫലനമായി കേരളത്തിൽ ദൈവങ്ങളുടെ മുകളിലുള്ള ആധിപത്യത്തിലും വ്യതിയാനമുണ്ടായി. വൈദീക താന്ത്രിക പാരന്പര്യമുള്ളവർ ഗോത്രസംകാരത്തെയും, ഗോത്രസംസ്കാരമുള്ളവർ വൈദീക പാരന്പര്യത്തെയും തങ്ങളുടെ ആരാധനാക്രമത്തിലേക്കും ദൈവങ്ങളിലേക്കും പകർത്തിഎഴുത്തുകയുണ്ടായി.  സന്പത്ഘടനയിലുണ്ടായ മാറ്റങ്ങൾ യാത്ര സൗകര്യങ്ങൾ വർധിപ്പിച്ചതും ഈ പരിണാമത്തെ ത്വരിതഗതിയിലാക്കി എന്നും കാണാവുന്നതാണ്.  അതിലും മുകളിലായി ഗൾഫ് പണം പ്രചാരത്തിൽ കൊണ്ടുവന്ന ടേപ്പ് റെക്കോർഡർ സംസ്കാരം, ഗോത്രസംസ്കാരത്തിലധിഷ്ഠിതമായ ജനപ്രിയപാട്ടു സംസ്കാരത്തിലൂടെ ദൈവങ്ങളെയും അന്പലങ്ങളെയും യാത്രാസൗകര്യങ്ങളോടൊപ്പം കൂടുതാൽജനപ്രിയമാക്കുകയും മുകളിൽ പറഞ്ഞ സാംസ്കാരിക കൊടുത്തുവാങ്ങൽ ത്വരിതപ്പെടുത്താൻ ഉപകാരപ്പെടുകയും  ചെയ്തതു .

ഈ പരിണാമത്തിൽ ഗോത്ര സംസ്കാ   (ജനപ്രിയ ദൈവ പ്രകീർത്തിത നാടൻ പാട്ടുകളെ, ശാസ്ത്രീയ സംഗീതത്തിലെ ദൈവ പ്രകീർത്തനവുമായി തെറ്റിധരിക്കരുത്‌ ). ഈ പരിണാമത്തിൽ ഗോത്ര സംസ്കാരാധിഷ്ഠിത ദൈവങ്ങൾ താന്ത്രിക സംസ്കാരത്തിലേക്കും, താന്ത്രിക സംസ്കാരാധിഷ്ഠിത ദൈവങ്ങൾ ഗോത്ര സംസ്കാരങ്ങളിലേക്കും മൊഴിമാറ്റം ചെയ്യ്പെട്ടു.  പല ദൈവങ്ങളും അപ്രധാനങ്ങളായി- (ഒരുകാലത്തു വളരെ പ്രധാനമായിരുന്നു സുബ്രമണ്യനെപോലുള്ള ദൈവങ്ങൾ), പോഷക ദൈവങ്ങൾ പ്രധാന ദൈവങ്ങളായി( അയ്യപ്പൻ, ദേവി ), കാവുകൾ അന്പലങ്ങളായി, ദൈവങ്ങളിൽ ചില ദൈവങ്ങൾ സാമൂഹിക സമ്പത്ഘടനക്കനുശ്രുതമായി പ്രാധാന്യരായി ( മുത്തപ്പൻ, ഗുരുവായൂരപ്പൻ, അയ്യപ്പൻ ).  കേളത്തിൽ പക്ഷെ ഈ സാംസ്കാരിക കൊടുക്കൽ വാങ്ങൽ  പ്രക്രിയയിൽ  ഗോത്രസംസ്കാരം പതിയെ വൈദീക- താന്ത്രിക മേൽക്കോയ്മക്കു അടിമപ്പെടുകയാണുണ്ടായത്. വൈദീക -താന്ത്രിക സംസ്കാരത്തിലിടം തേടാത്ത , ഗോത്ര സംസ്കാര ദൈവങ്ങൾക്ക് ഇന്ന് പൊതുസമൂഹത്തിൽ രണ്ടാംതര സ്ഥാനം  മാത്രമേയുള്ളൂ.

ഈ വൈദീക- താന്ത്രിക മേൽക്കോയ്‌മാക്കും, ഗോത്ര സംസ്കാര അപചയത്തിനും ഇടതുപക്ഷ ചിന്താസരണികൾ ചെയ്ത സംഭാവനകൾ അപ്രമാദമാണ്.  ഇടതു പക്ഷ ചിന്തകർ ഗോത്രസംസ്കാര ദൈവങ്ങളെ കാലയാക്കി മാറ്റിയപ്പോൾ, വൈദീക- താന്ത്രിക ദൈവങ്ങളെ ദൈവങ്ങളായി തന്നെ നിലനിർത്തിയപ്പോൾ, അറിയാതെയോ അറിഞ്ഞോ ഈ പ്രവർത്തികൾ ഹിന്ദുത്വ അജണ്ടകളാണ് പ്രയോഗത്തിൽ വരുത്തിയത്. സമൂഹം പതിയെ ഗോത്രസംസ്കാര ദൈവങ്ങൾക്ക് രണ്ടാം സ്ഥാനവും   വൈദീക- താന്ത്രിക ദൈവങ്ങൾക്ക് പ്രഥമ സ്ഥാനവും നൽകി.  അതിലും മുകളിലായി സാംസ്കാരികപരമായി സമൂഹത്തിൽ  വൈദീക- താന്ത്രിക പാരമ്പര്യങ്ങൾക്കു അപ്രമാദിത്യവും കൊണ്ടുവന്നു.

ഇപ്പോൾ നടന്ന ശബരിമല പെരുമാറ്റം ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ വേണം തിരിച്ചറിയാൻ. ശബരിമലയും ശാസ്താവും ഗോത്രസംസ്കാര പ്രതിബിംബങ്ങളാണ്‌, അയ്യപ്പൻ  വൈദീക- താന്ത്രിക സംസ്കാരത്തിന്റെ പ്രതിബിംബവും. ഇതൊരു മൊഴിമാറ്റം മാത്രമല്ല ഒരു സാംസ്കാരിക മേകോയ്മയുടെ സ്ഥാപനവും കൂടിയാണ്.  ഗൾഫ് പണവും, ഇടതുപക്ഷവും സംഭാവന ചെയ്ത ഒരു സാംസ്കാരിക പുനർപ്രക്രിയയുടെ തുടർ പ്രക്രിയ മാത്രമാണിത്. ശരിയോ തെറ്റോ എന്ന് കാലം തെളിയിക്കേണ്ടതായ ഒരു കാര്യവുമാണിത്. എന്നാൽ രാജ്യവ്യാപകമായി നടക്കുന്ന സാംസ്കാരിക മേൽക്കോയ്മ അധിനിവേശത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ തീർച്ചയായും ഇത് ഭീതി ജനകമാണ്. വിശേഷിച്ചു ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് നടപ്പിലാക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ കൂടി കണക്കിലെടുക്കുന്പോൾ

Art and Design or Art, Design ?

In this post-post-postmodern age of the Anthropocene, where the boundaries of binaries, authorship, and their semantics hold no significance in our pursuit of survival, the ongoing debates over distinctions like art versus design and theory versus practice appear outdated. By now, these arguments should have been relegated to the annals of history.

When individuals mistake the technical processes of tools, techniques, and methods of structural engineering as the sole design process for architectural form finding, or when architects confuse their architectural design process with home construction, it raises fundamental concerns about our designers' understanding.

The primary drivers in transforming a brick structure into a house and a house into a home are not merely the procedural outcomes dictated by tools, techniques, and methods, as some process enthusiasts might lead us to believe. Instead, they are deeply rooted in human aspirations and socio-cultural aesthetics, shaped within the context of individual egos influenced by their ecological surroundings.

It is high time we abandon the notion of a binary divide between art and design processes. Both designers and artists often make this distinction, with some artists considering design a lesser endeavor. However, at every stage of art creation, there is an inherent design component, and likewise, at every stage of design, there exists an artistic component. Consider the form of a brick artistically designed and engineered to yield a repetitive pattern in architectural form, arrived at through a structural engineering process. This evidence shows that neither the processes of art, design, nor engineering can claim isolated existence. Moreover, the most crucial element in the transition from a house to a home—the family and its aspirations, which render the entire art and design outcome relevant—is a socio-cultural construct based on faith and belief.

Put differently, in the processes of art and design, media, methods, tools, and techniques hold contextual relevance within human faith. The priority of their selection can change based on an individual's social construct of ego, which is a subset of their ecological context. It may manifest as either a reflective or adventurous engagement.

Those who confuse design as a reflective practice, focused on planning priorities among identifiable parameters, or art as an adventurous exploration within structural parameters, fail to see that both are essentially dealing with the same stream, albeit from different perspectives. A stream is more than just a flow, and a flow is more than just a stream. Remember, a stream always exists within a flow, and vice versa.

In the twenty-first century, when a single smartphone integrates a camera, movie camera, scanner, GPS, film theatre, torch, library, music system, typewriter, phone, pager, and more into a five-inch square device, the sanctity of old-school art and design processes rooted in form, function, and aesthetics becomes increasingly obsolete. These processes are at odds with our technologically advanced society.

Over the last two centuries of industrialization, technology, and globalization, our art and design practices have significantly impacted the world, leading to irreversible damage, destruction, and displacement. This era has been identified academically as the Anthropocene, where human activities aimed at production and material transformation to satisfy needs and greed have irrevocably altered the natural environment.

As we have witnessed the diminishing relevance of traditional art and design processes—focused on form, function, and aesthetics—in our technology-driven society, we find ourselves without sufficient time for reflective planning to rectify the damage we've caused.

In today's world, where everyone can become an image creator, sculptor (through 3D printing), video maker (with smartphones), writer, publisher, storyteller (through blogs and microblogs), product designer (using 3D printing), textile designer (utilizing auto design generators), and communication expert/brand builder (exploring social networks), the principles and processes of media and material production have become obsolete or have evolved at a much faster pace than anticipated.

Looking ahead, the need for art and design practices will shift from production to reduction. It won't be a reflective or adventurous engagement but, more aptly, a matter of the positions we take. The principles and processes will no longer revolve around tools, techniques, and construction methods, nor solely aesthetics and planning, but will focus on assessing the damage, destruction, and displacement affecting our environment and society. Many other aspects will have become passe.

In any case, the principles and processes of art and design have always centered around responding to human needs and aspirations. The way it is practiced today, whether constructing a font, sculpting a human form, creating visual compositions, or planning town layouts, they share the same underlying principles. They revolve around the observer, the observed, and the act of observation, creating a continuum that applies to art, design, architecture, and more. If anyone believes their particular continuum is exclusive, they may be hindered by a narrow understanding of the art and design process, or, worse, blinded by their own flawed judgments.

Art : idea vs skill

Another Perspective:

Since the days of the European Renaissance, the guild model had master artists and craftsmen coexisting in the art world of the post-humanist period. As new forms of artistic expression emerged, involving architects, music composers, film directors, and others where multiple contributors played a role in creating art, questions of authorship, both in terms of conceiving and crafting, have posed significant ethical and philosophical challenges in both the art world and academia. The relevance of this question grew substantially after Marcel Duchamp's introduction of readymades and reached its zenith with the rise of installation art. This was especially true with the arrival of the Young British Artists (YBA) and others in the new world of market-driven art, where artworks were often commissioned or outsourced. Interestingly, the arguments put forth by William Morris and the Arts and Crafts movement remained ever-present, ensuring that this debate stayed alive.

When we consider that it's not just the idea but also its translation through craftsmanship that is exhibited, the question arises: if the idea is the sole essence, then why does one need to rely on the craft of making or translating for an art exhibition, as discussed in Sol LeWitt's tenets of conceptual art? Conversely, if one argues that craftsmanship alone defines art, then questions arise about the evolution of aesthetics and the role of artistic imagination. Beyond mechanical reproduction, something even a computerized printer can achieve with precision, where does the creative aspect come into play? This dilemma, it seems, is one that the art world may never fully resolve.

However, despite these arguments, when one witnesses people admiring a painting of a soiled shoe, even though in real life, they wouldn't go near such an object, it continues to raise questions about the role of craftsmanship in art. Whether it's the art of imagination, the art of craft, the craft of imagination through the art of craft, or the craft of the art of imagination, this debate will persist. This debate becomes especially intriguing in an era when the concept of the author's demise is contemplated within post-modernist theoretical constructs, ironically often associated with the names of their authors – a conundrum that can be a nightmare for art teachers.

artists and designers as institution and institution as an embodiment of learning

"... those who sought a more active role for artists within the burgeoning field of higher education believed they had the necessary expertise to cover content that bridged studio experience, art historical themes, and philosophical issues.

This, after all, was what contemporary artists seriously thought about. It seemed reasonable to surround the artist(as a teacher) with aspiring students who would benefit from serious exchange on topics about art and life. As such, curriculum content could not be specified formally and techniques could not be introduced as prerequisites for creativity: Teaching became conversation and learning focused on individual aesthetic problem-solving. This version of the expert-novice model relied on the image of the artists as a social outsiders engaged in an intense pursuit of a personal vision. Consequently, the criteria for newness were not seen in relation to past or existing image banks or stylistic brands but by a measure of radical difference. The drive toward the illusion of “things never seen” reached a mythical status that kept the social constructed-ness of art practice at bay, at least until the theoretical onslaught of post-modernism.":: Graeme Sullivan

Although the last line is no longer relevant under the present theoretical constructs, the complex dilemma of artist/designer as an institution of learning or institutional as an embodiment of artistic learning are highlighted in Grame sullivan’s paragraph.

Even as one could argue for the validity of these academic positions of artists/designers as institution and institution as an embodiment of learning with sighting sufficient examples among the social construct of “successful artists and designers” in place, but then one will also have to accept the fact that present crisis in art and design world is also stemming from these academic positions. In reality, the assumed mutuality of “the worth of an outcome and its larger social value” with the procedural outcome of an academic process has always been a questionable pedigree among institutions.

Beyond the social influence of the artist in society and the market, historically artist as an institution of learning often hasn’t been able to contribute much to anybody’s creative practice more than defining a practice for a student within his/her domain of expertise. Same way beyond the subjective pruning of an idea and its construct in art and design practice, the academic /pedagogic approach with its scientific and theoretical construct also could not contribute much to creative practice than validating one’s preparedness for a practice based on, again benchmarks of subjective expertise of the teacher. Considering this process again is the exact subjective position of the artist(here teacher) as an institution, we find ourselves in a complex position without a valid option.

A methodology for coherent practice of mutuality with one's position in life - one to one, one to many and many to many( individual to individual, individual to community and community to society) if not evolved in academics, where one is considered simultaneously as a subjective possibility and limitation than a leader, and to that all theoretical or physical production remain only a subset, the emerging crisis of individual creative practitioner and their relevance in a society among egalitarian technological access system and with universal value, will remain a big question for the relevance of academics and institutions in the coming days.

Further add on to this crisis, unlike the pre-nineteenth century idea of the enlightenment value of meaning in creative practice and truth, in a post-twentieth century world, the statistical value of meaning and its subjective construction of truth will turn objectivity of institutional learning into a subject of conditional evaluation. In other words, if institutions do not address the need for a coherent practice of mutuality with one's position in life and elevate that position to objective living than subjective living as statistical inference of truth envisages, one would certainly start to argue against the larger objective of the process of learning by sighting examples of the success rate of reactionary practices and its sufficiency -elaborately speaking, the success rate of cut and paste job, something the present day art and design world are already over-flooded.

പാതി മുറിഞ്ഞും പാതി പറഞ്ഞും

"എല്ലാ മനസ്സുകളിലും
പറയാൻ കഴിയാതെപോയ
പറയാതിരിക്കേണ്ടി  വന്ന
പാതിയിൽ മുറിഞ്ഞുപോയ
ഒരു കഴിവുകേടിന്റെ
ഒരു ബന്ധത്തിന്റെ
ദുഖം മറഞ്ഞിരിപ്പുണ്ടാകും ..."

അശോകൻ  അസ്വസ്ഥതയോടെ മഷി പരന്നു പാതി നശിച്ച പഴയ ആ കടലാസിലേക്ക് വീണ്ടും നോക്കി. വേണുവിന്റെ എഴുത്തുകൾ പോലും മാഞ്ഞു തുടങ്ങി. കൊളേജിന്റെ വാതില്ക്കലവസാനമായി കാണുബോൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ മുൻപൊരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു നിസ്സഹായാവസ്ഥയുണ്ടായിരുന്നു. കൈയ്യിലോതുങ്ങാത്ത ഒരു കേട്ട് കടലാസ് എന്റെ കൈയ്യിലേക്ക് തന്നു പടിപ്പു നിർത്തി   യാത്ര പറയുന്പോൾ, പതറാത്ത ശബ്ദത്തിൽ അവൻ പറഞ്ഞു " ഇനി എനിക്കിതിന്റെ ആവശ്യമില്ല..എന്റെ ആത്മാവും ശരിരവും ഞാനിവിടെ പടിയടചു പിണ്ഡം  വക്കുന്നു.."

പിന്നീടവനെ  അവനെ കണ്ടിട്ടില്ല. അവനെഴുതിയ കടലാസ്സുകൾ മുഴുവ്വനും ഭദ്രമായി സുക്ഷിച്ചപ്പോഴും പിന്നീട്  ജീവിത തിരക്കുകളിലെവിടെയോ   അവനെയും അവന്റെ കടലാസുകളെയും ഞാൻ മറന്നു പോയിരുന്നു.  മുന്നിൽ തുറന്നുവച്ച കടലാസുകെട്ടിന്റെ മടക്കുകൾ ഫാനിൻറെ കാറ്റിൽ പതിയെ മേശപ്പുറത്തുനിന്നു ശബ്ദമുണ്ടാക്കി.

പുറത്തു മെയ്‌ മാസ ചൂട് തിളച്ചുമറഞാപ്പോൾ അരികിൽ അവന്റെ കടലാസ്സിൽ അവന്റെ പറയാതെ പോയ വാക്കുകൾ ഒരോതുക്കത്തോടെ അവനെ പോലെ പതുങ്ങി നില്ക്കുന്നതായി തോന്നി.  
പാതി മുറിഞ്ഞും പാതി പറഞ്ഞും

''തിരിച്ചറിയാതെ  പോകുന്ന ആ വയ്ക്കുകളൊരിക്കൽ  നമ്മെ തിരഞ്ഞെത്തുന്പോൾ
ഒരു കുറ്റബോധത്തിന്റെ പാപഭാരം പേറി പിന്നെയും  ജീവിതം ബാക്കിയാകും
ജീവിച്ചാലും ജീവിച്ചാലും തീരാതെ  ...."

വക്കരിച്ചു പാതി മുറിഞ്ഞ മഞ്ഞച്ച കടലാസ് പിന്നെയും തുടര്ന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അശോകന്റെ കണ്ണിൽ  ഇരിട്ടു നിറയുകയായിരുന്നു...